CUKRZYCA – epidemia XXI wieku

Co to jest cukrzyca?

Cukrzyca jest grupą chorób metabolicznych, u podstawy której leży zaburzenie wydzielania insuliny przez komórki beta trzustki lub jej nieprawidłowe działanie. Insulina jest hormonem odpowiadającym za regulację poziomu glukozy we krwi, zaś glukoza jest podstawowym „paliwem energetycznym” dla komórek i jest im niezbędna do życia.

Potrzebujesz więcej informacji jak wspomóc leczenie cukrzycy?
Zapraszamy do kontaktu: 32 630 40 10

Jednak bez udziału insuliny komórki nie są w stanie pobrać jej z krwi i przetworzyć na energię, co powoduje, że glukoza gromadzi się w krwiobiegu i osiąga coraz wyższe stężenia. Długo utrzymujący się podwyższony poziom glukozy w organizmie bardzo negatywnie oddziałuje na wiele narządów, wśród których najbardziej narażone są nerki, oczy, układ nerwowy i sercowo-naczyniowy.

Sprawdź: Pomoc przy cukrzycy

W Polsce jest ponad 2 miliony cukrzyków, przy czym aż 25% z nich nie jest świadomych choroby. Szacuje się, że na przestrzeni następnych dwóch dekad liczba ta zwiększy się dwukrotnie, co sprawi, że cukrzyca znajdzie się w ścisłej czołówce chorób stanowiących przyczynę zgonu.

Jakie są rodzaje cukrzycy?

Wymienia się cztery główne typy cukrzycy:

1. Cukrzyca typu 1. Przyczyną tego typu cukrzycy jest najczęściej niszczenie komórek beta trzustki produkujących insulinę, lecz przyczyna może być również nieznana. Insulina przestaje być produkowana lub jest wytwarzana w minimalnych ilościach niewystarczających do utrzymania prawidłowego poziomu glukozy w krwiobiegu. Predyspozycje do choroby są genetyczne, a oddziaływanie niektórych czynników środowiskowych przyczynia się do jej ujawnienia i rozwoju. Jednym z takich czynników są m.in. zakażenia wirusowe, w tym wirusem Coxsackie. Cukrzyca typu 1 zwykle rozpoczyna się nagle, a symptomy narastają w przeciągu kilku dni. Dotyczy najczęściej dzieci i młodzieży, choć zdarzają się przypadki także wśród osób po 35. roku życia- nazywa się ją wówczas cukrzycą autoimmunologiczną o późnym początku (LADA), która często błędne rozpoznawana jest jako cukrzyca typu 2.
2. Cukrzyca typu 2. Jest najczęstszą postacią choroby i dotyczy 80-90% przypadków. W jej powstawaniu pewną rolę odgrywają czynniki genetyczne, jednak najważniejszymi czynnikami ryzyka są: otyłość (brzuszna), niewystarczająca aktywność fizyczna, zła dieta, stres, nadciśnienie. W przebiegu choroby dochodzi do niewystarczającego wydzielania insuliny lub jej działanie jest nieprawidłowe. Choroba ma charakter postępujący, a komórki trzustki są stopniowo uszkadzane. Ten typ cukrzycy dotyczy głownie osób dorosłych, zwłaszcza w wieku podeszłym. Wyjątkową odmianą choroby typu 2 jest cukrzyca MOD, czyli cukrzyca typu dorosłego u ludzi młodych. Rozpoczyna się zwykle przed 25. rokiem życia, a w badaniach nie wykrywa się obecności przeciwciał typowych dla cukrzycy typu 1. Wśród członków rodziny (przynajmniej dwóch) także potwierdza się wczesne wystąpienie choroby.
3. Cukrzyca o znanej etiologii. Tu wymienia się wszystkie te przypadki cukrzycy, które powstały na skutek innych zaburzeń lub chorób. Są to m.in.: genetycznie uwarunkowane defekty komórek beta trzustki, genetyczne zaburzenia działania insuliny, niektóre choroby trzustki, infekcje (np. różyczka), zespoły genetyczne mogące wiązać się z cukrzycą (np. zespół Downa) czy cukrzyca indukowana stosowaniem niektórych leków.
4. Cukrzyca ciążowa. Zaburzenie poziomu glukozy we krwi po raz pierwszy stwierdza się w czasie ciąży. Wystąpienie tego typu cukrzycy predysponuje do rozwoju cukrzycy typu 2 w ciągu kilkunastu lat po porodzie, co dotyczy około 30-50% kobiet. Skutkiem cukrzycy ciążowej może być m.in. kwasica i wewnątrzmaciczna śmierć płodu, zwiększona masa płodu, a co za tym idzie także większe szanse na cięcie cesarskie lub wystąpienie urazów porodowych. U dziecka mogą wystąpić także wady wrodzone (głównie układu nerwowego i serca).

Jakie są objawy cukrzycy?

Objawy cukrzycy są zależne od rodzaju i stopnia nasilenia choroby. Do najbardziej charakterystycznych należą:

• Wzmożone pragnienie,
• Wielomocz- częste oddawanie dużych ilości moczu,
• Suchość skóry i błon śluzowych,
• Osłabienie, apatia i nadmierna senność,
• Samoistny, niezamierzony spadek masy ciała,
• Częste, nawracające i oporne na leczenie infekcje skóry, dróg moczowych i narządów płciowych. 

Jakie są powikłania cukrzycy?

Powikłania w przebiegu cukrzycy dzieli się na ostre i przewlekłe. W pierwszej grupie wymienia się przede wszystkim kwasicę i śpiączkę ketonową, kwasicę i śpiączkę mleczanową, zespół hiperglikemiczno-hiperosmolalny i hipoglikemię, natomiast do drugiej należą: nefropatia cukrzycowa, retinopatia cukrzycowa, neuropatia cukrzycowa oraz zespół stopy cukrzycowej. W przebiegu choroby obserwuje się także spadek odporności organizmu, co skutkuje nawracającymi i ciężkimi do leczenia infekcjami, w tym skóry, dróg moczowych i narządów płciowych.

Diabetycy są również bardziej narażeni na wystąpienie zmian miażdżycowych, a w konsekwencji także udaru mózgu i zawału serca. Uważa się, że cukrzyca jest wiodącą przyczyną utraty wzroku u osób dorosłych, niewydolności nerek oraz amputacji kończyn (głównie dolnych). Choroba ponadto przyczynia się do skrócenia średniej długości życia o około 10-15 lat.

Kwasica i śpiączka ketonowa może pojawić się w przebiegu każdego typu cukrzycy, jednak najczęściej jest jednym z pierwszych objawów cukrzycy typu 1. Spowodowana jest niedostatecznym poziomem insuliny w krwiobiegu, co skutkuje nasilonym procesem spalania tłuszczy w celu pozyskania potrzebnej do życia energii. W wyniku tego procesu powstają ciała ketonowe, co prowadzi do zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej. Jednym z najbardziej charakterystycznych objawów kwasicy ketonowej jest zapach acetonu wydobywający się z ust chorego. Inne symptomy to m.in. hiperglikemia, wzmożone pragnienie, częste oddawanie moczu, nudności i wymioty, bóle brzucha, dezorientacja, osłabienie, zaburzenia świadomości, a nawet śpiączka. Kwasica ketonowa stanowi bezpośrednie zagrożenie życia.

Kwasica i śpiączka mleczanowa jest efektem beztlenowej przemiany glukozy w organizmie (glikoliza beztlenowa). Rozwija się najczęściej na skutek niedotlenienia tkankowego lub z powodu niewydolności nerek i wątroby, nadużywania alkoholu, a także przy nieprawidłowym stosowaniu leków (metforminy) czy jako następstwo kwasicy ketonowej. Objawia się skąpomoczem, hipotermią, przyspieszonym oddechem, spadkiem ciśnienia krwi, a także majakami i zaburzeniem świadomości. Śmiertelność przy kwasicy mleczanowej sięga 50%.

Zespół hiperglikemiczno-hiperosmolalny odznacza się znaczną hiperglikemią, jednak ilość insuliny w krwiobiegu jest wystarczająca, aby zapobiec tworzeniu się ciał ketonowych. Dotyczy głównie chorych na cukrzycę typu 2, lecz nie tylko. Wystąpieniu tego zespołu sprzyja obecność ciężkich infekcji, odwodnienie, niewydolność nerek, zawał serca, udar mózgu, nadużywanie alkoholu oraz zażywanie niektórych leków (moczopędnych i psychotropów). Jej następstwem często jest wystąpienie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.

Hipoglikemia to nagły spadek stężenia glukozy we krwi na skutek przyjętej zbyt dużej dawki insuliny, niewłaściwej diety lub niedostosowanego wysiłku fizycznego. W zależności od nasilenia objawów dzieli się ją na: łagodną (diabetyk sam potrafi wyrównać poziom glukozy spożywając posiłek lub wypijając słodki napój), umiarkowaną (potrzebna pomoc innej osoby w podaniu pokarmu/napoju lub przyjęciu leków) i ciężką (utrata przytomności; stan wymagający hospitalizacji).

Nefropatia cukrzycowa to naczyniowe powikłanie cukrzycy prowadzące do uszkodzenia nerek i ich niewydolności. Stwierdzana jest w około 20-35% przypadków u chorych na cukrzycę typu 1.U osób chorujących na typ 2 nefropatia również występuje dość często, a wczesne zachorowanie zwiększa to ryzyko. 

Retinopatia cukrzycowa rozwija się na skutek uszkodzenia naczyń krwionośnych w narządzie wzroku. Szansa na rozwój retinopatii związana jest z wiekiem zachorowania na cukrzycę- jeśli początek choroby nastąpił przed ukończeniem 30. roku życia, to po upływie dekady ryzyko rozwoju retinopatii sięga 50%, a po trzydziestu latach nawet 90%. U osób dorosłych stanowi jedną z głównych przyczyn ślepoty.

Neuropatia cukrzycowa to uszkodzenie neuronów na skutek utrzymującej się hiperglikemii oraz nieprawidłowości w odżywieniu nerwów. To prowadzi do rozwoju zaburzeń czuciowo-ruchowych, objawiających się m.in. drętwieniem i mrowieniem rąk i stóp, bolesnymi skurczami mięśni i zanikami mięśniowymi, odczuwaniem pieczenia i silnego bólu niewspółmiernego do bodźca go wywołującego. Może zostać upośledzone również funkcjonowanie układów: krążenia, pokarmowego oraz moczowo-płciowego. Neuropatia jest najpowszechniejszym powikłaniem przewlekłym występującym w przebiegu cukrzycy.

Więcej o neuropatii cukrzycowej: Neuropatia cukrzycowa - czym jest i jak ją leczyć?

Zespół stopy cukrzycowej rozwija się w następstwie źle leczonej lub nieleczonej cukrzycy. Przyczyną są zmiany w naczyniach krwionośnych skutkujące niedotlenieniem i niedokrwieniem stopy, a także zaburzeniami w unerwieniu kończyn. Ocenia się, że zespół stopy cukrzycowej dotyka około 4-10% cukrzyków i często kończy się amputacją.

Więcej o stopie cukrzycowej: Czym jest Stopa Cukrzycowa

Jak możemy wspomóc leczenie cukrzycy?

Najważniejsze w procesie leczenia cukrzycy są odpowiednia dieta oraz właściwie dobrana aktywność fizyczna. Czasami niezbędne jest również zażywanie leków, których zadaniem jest utrzymanie glukozy na prawidłowym poziomie. Są jednak metody wspomagające leczenie cukrzycy, a także przeciwdziałające lub opóźniające wystąpienie powikłań. W klinice Vitalea jako uzupełnienie terapii stosujemy: biorezonans komórkowy na aparacie MORA, komorę hiperbaryczną, ozonoterapię oraz wlewy witaminowe.

Biorezonans komórkowy na aparacie MORA pozwala na sprawdzenie obecności patogenów w organizmie, które mogą wpływać na rozwój choroby, a także prowadzić do powstawania powikłań, takich jak np. zakażenie trudno gojących się u diabetyków ran. Aparat umożliwia wykrycie m.in. bakterii (np. gronkowce, paciorkowce, E. coli), wirusów (np. Coxsackie), pasożytów (np. przywra trzustkowa) i grzybów (np. Candida albicans), a także stanów zapalnych trzustki i innych narządów. Po wykryciu patogenów zasiedlających organizm przystępuje się do terapii, polegającej na niszczeniu drobnoustrojów za pomocą emitowanej przez nie własnej częstotliwości. Aparat MORA umożliwia również wykonanie tzw. zabiegu obiegiem energii, który ma na celu przywrócenie równowagi energetycznej w „zaburzonych” narządach i układach.

Więcej o biorezonansie komórkowym: Terapia Mora

Komora hiperbaryczna doskonale sprawdza się w przypadku wystąpienia powikłań cukrzycowych, takich jak zespół stopy cukrzycowej, zakażenie ran, uszkodzenie naczyń krwionośnych i włókien nerwowych. Zabiegi tlenoterapii hiperbarycznej pomagają odbudować naczynia krwionośne, co pozwala wszystkim niegojącym się, niedotlenionym i nieodżywionym tkankom na szybszą regenerację. Tlen wykazuje także działanie bakteriobójcze, co przeciwdziała zakażeniom oraz zwalcza już istniejące infekcje. Pod wpływem zabiegów podnosi się także odporność organizmu oraz przyspieszają procesy regeneracji i odbudowy uszkodzonych tkanek.

Więcej o komorze hiperbarycznej: Komora Hiperbaryczna

W procesie leczenia cukrzycy zastosowanie znajduje także ozonoterapia, a zwłaszcza ozonowanie krwi (autohemotransfuzja ozonowa) oraz kąpiele ozonowe. Ozonowanie krwi zapewnia ogólnoustrojowe działanie ozonu, co przyczynia się do eliminacji chorobotwórczych patogenów z organizm. To pozytywnie działa zarówno na przyczynę choroby, jak również na drobnoustroje mogące doprowadzić do powikłań. Ponadto usprawnia krążenie, dotlenia wszystkie tkanki i narządy, a także poprawia metabolizm. Kąpiele ozonowe natomiast polegają na miejscowym działaniu ozonu na chorobowo zmienioną skórę kończyn, zakażone rany i owrzodzenia. W celu maksymalizacji efektów terapeutycznych zaleca się jednoczesne stosowanie ozonowania krwi oraz kąpieli ozonowych.  

Więcej o ozonoterapii: Ozonowanie Krwi

W leczeniu cukrzycy sprawdzają się także wlewy kroplowe z kwasem alfa-liponowym (ALA) i wlewy kroplowe z witaminą C. Są to silne antyoksydanty posiadające zdolność wymiatania wolnych rodników z organizmu. Pozytywny wpływ witaminy C na stan naczyń krwionośnych oraz przyspieszenie gojenia ran jest powszechnie znany i szeroko udokumentowany. Z kolei kwas ALA przedłuża działanie witaminy C, a ponadto rewelacyjnie działa w przypadku powikłań neurologicznych i krążeniowych wywołanych cukrzycą. Pozytywnie wpływa na stan śródbłonka naczyń, obniża stres oksydacyjny, zwiększa insulinowrażliwość i obniża poziom glukozy we krwi. Kwas alfa-liponowy znacząco zmniejsza ryzyko rozwoju powikłań cukrzycowych, przede wszystkim neuropatii.

Więcej o kwasie alfa-liponowym: Kwas alfa-liponowy a cukrzyca